ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΔΡΟΥ
ΤΡΙΤΗ 24 /9/24, 20:30
«Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ»
Σκηνοθεσία: Στέλιος Χαραλαμπόπουλος Διάρκεια: 100′
greek spk english subs
Το «κυνήγι μαγισσών» και η εφεύρεση εσωτερικού εχθρού είναι, δυστυχώς, μία πρακτική που ενσωματώθηκε στην ιστορία και την πρακτική της Αριστεράς. Μια προσφιλής μέθοδος που χρησιμοποίησε η κομματική εξουσία για να καλύψει τα δικά της λάθη, τις δικές της αβλεψίες και αδυναμίες ή για να ισχυροποιήσει τη θέση της, ενοχοποιώντας κάποιους αθώους. Από την εποχή του Στάλιν και του Ζαχαριάδη αλλά και μέχρι τις μέρες μας, χιλιάδες αγωνιστές κατηγορήθηκαν, λοιδορήθηκαν, απομονώθηκαν ή και εκτελέστηκαν ακόμη με ψευδείς και κατασκευασμένες κατηγορίες πως δήθεν ήταν πράκτορες, προδότες, οπορτουνιστές, μικροαστοί… και εσχάτως, βαρίδια!
Ο Νίκος Πλουμπίδης εκτελέστηκε στις 14 Αυγούστου 1954 ως επικίνδυνος κομμουνιστής. Συνελήφθη 5 μήνες μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, μιας άλλης ηρωικής μορφής του κομμουνιστικού κινήματος. Η διαφορά ανάμεσα στους δύο άνδρες ήταν πως ενώ ο Μπελογιάννης πέθανε τιμημένος από το κόμμα του, ο Πλουμπίδης πέθανε κατασυκοφαντημένος, κουβαλώντας τη ρετσινιά του χαφιέ, όπως είχε αποφασίσει η ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη. Όταν ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε σε θάνατο και ενώ είχε υποβάλλει αίτημα απονομής χάριτος, ο Πλουμίδης έστειλε ανοιχτή επιστολή στον Τύπο παίρνοντας ο ίδιος την ευθύνη. Στην επιστολή ανέφερε πως οι ασύρματοι που είχαν εντοπιστεί και πάνω στους οποίους είχε στηριχτεί το κατηγορητήριο, ελέγχονταν από τον ίδιο και όχι από τον Μπελογιάννη. Τότε ο Ζαχαριάδης βγήκε στο ραδιοφωνικό σταθμό «Η Φωνή της Αλήθειας» και κατήγγειλε πως η επιστολή ήταν πλαστή και ο χαφιές Πλουμπίδης βρισκόταν στο εξωτερικό.
Αυτήν είναι πάνω-κάτω η ιστορία στην οποία αναφέρεται η ταινία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου «Ο κόκκινος δάσκαλος». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η αφήγηση του Δημήτρη Πλουμπίδη, γιου του εκτελεσμένου αγωνιστή, ο οποίος η μοναδική επαφή που είχε με τον πατέρα του ήταν τα 3,5 λεπτά που το είδε στη δίκη! Και διατήρησε αυτήν την ανάμνηση ως το μοναδικό στοιχείο που επιβεβαιώνει πως αυτός ο άνθρωπος υπήρξε στα αλήθεια! Ο ίδιος μέσα από τις επιστολές και από διάφορα άλλα στοιχεία προσπάθησε όλα αυτά τα χρόνια να ανασυνθέσει τον πατέρα που δεν γνώρισε. Κι αυτή η διαδικασία ανασύνθεσης της μνήμης ήταν που τον οδήγησε στο να σπουδάσει και να γίνει σήμερα ψυχίατρος, όπως ομολογεί ο ίδιος μπροστά στην κάμερα.
Μιλώντας «στο κόκκινο» της Θεσσαλονίκης ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, λέει: «Ο Πλουμπίδης είναι μια προσωπικότητα του νεότερου ελληνισμού που λες ότι βγαίνει απευθείας από την αρχαία τραγωδία. Με είχε συγκινήσει ο τρόπος που έφυγε, τόσο μόνος και βαριά άρρωστος έχοντας μάλιστα προσφέρει τόσα πολλά στον αγώνα. Όταν γνώρισα το γιο του, το Δημήτρη Πλουμπίδη, έναν εξαιρετικό άνθρωπο και ψυχίατρο, το ενδιαφέρον μου αναζωπυρώθηκε. Πήρε μάλιστα μια άλλη κατεύθυνση. Το πως ένας άνθρωπος που μένει πίσω, συνεχίζει κατά κάποιον τρόπο να ζει μέσα σε αυτήν την ιστορία και να την κουβαλά. Κι έτσι θέλησα να δω την υπόθεση του Νίκου Πλουμπίδη σε σχέση με το γιο του, ο οποίος είδε τον πατέρα του μόνον για 3,5 λεπτά στη διάρκεια της δίκης το 1953. Ο Δημήτρης ουσιαστικά ανέθρεψε έναν πατέρα μέσα του που τον κουβαλούσε ως σπόρο. Κι όπως λέει κι ο ίδιος στην ταινία ο λόγος που τον οδήγησε να γίνει ψυχίατρος ήταν όλη αυτή η ιστορία».
