Η Αννέτα Παπαθανασίου ως σκηνοθέτης μάς έχει συνηθίσει σ’ έναν σημαντικό και συγκινητικό συνδυασμό: ταξίδια σε τόπους όπου η ανθρώπινη ύπαρξη απειλείται, με ματιά φωτεινή, δυναμική, συχνά αισιόδοξη.

Στο νέο της ντοκιμαντέρ βρίσκει αυτό το σκοτάδι και το φως χωρίς να ταξιδέψει (κυριολεκτικά τουλάχιστον), εδώ, στην Αθήνα, στο έργο της εικαστικού Αρτέμιδος Αλκαλάη. Εγγονή θύματος του Άουσβιτς, κόρη «κρυμμένου παιδιού», η Άρτεμις Αλκαλάη πρώτα ενσωμάτωσε το δικό της, κληροδοτημένο τραύμα στα έργα της κι ύστερα συνειδητοποίησε την πηγή του.

Από τη στιγμή που η ίδια της η μνήμη και η σημασία των καταβολών της τής έγιναν ξεκάθαρα, η Αλκαλάη επικεντρώθηκε ακριβώς σ’ αυτό, στο πώς η μνήμη και τα πρόσωπα που τη στελέχωσαν και διαμόρφωσαν, με τη ζωή και το θάνατό τους, θα μείνουν για πάντα ζωντανά, μέσα από τα τεκμήρια που δημιουργεί. Είτε πρόκειται για καταπληκτικές μαριονέτες, είτε για πίνακες ιδιαίτερων υλικών, είτε για το πρότζεκτ της με βιντεοσυνεντεύξεις με τους επιζώντες και τις επιζήσασες του Ολοκαυτώματος, ενώ κάποιοι και κάποιες έχουν ήδη φύγει και υπάρχουν πια μόνο στα δικά της ντοκουμέντα.

Με σεβασμό και τρυφερότητα, η Παπαθανασίου αποτυπώνει τη σκέψη και το έργο της Αλκαλάη, τις συναντήσεις της με τα πρόσωπα της τραγωδίας (καλοντυμένα, όμορφα, ομιλητικά, ζωντανά), φτιάχνοντας κι εκείνη, με μεγαλύτερη έμφαση στην αποτύπωση παρά στη δημιουργική σκηνοθεσία, το δικό της τεκμήριο, τη δική της συμβολή στην ιστορία που ποτέ δεν πρέπει να ξεχαστεί. Κι ως τέτοιο τεκμήριο, το νέο της ντοκιμαντέρ έχει σημαντική αξία.