9 διεθνείς καλλιτέχνες φιλοξενήθηκαν στο Βιτάλι και τα έργα που έφτιαξαν εκτίθενται στο Εμπειρίκειο Γυμνάσιο.

Κατά τη διάρκεια του φετινού Ιουνίου, 9 διεθνείς καλλιτέχνες φιλοξενήθηκαν στο Amalia Gardens Residency, στο Βιτάλι της Άνδρου, εμβάθυναν στο τοπίο, την αρχιτεκτονική και τις ιστορίες που είναι χαραγμένες στις πέτρες και στα αρχαία μονοπάτια της Άνδρου και τα έργα που έφτιαξαν στο Βιτάλι εκτίθενται τώρα στην  ομαδική έκθεση,  Aligned to the Horizon, στο Εμπειρίκειο Γυμνάσιο Άνδρου που θα διαρκέσει έως τις 31 Αυγούστου και θα είναι ανοιχτή στο κοινό με ελεύθερη είσοδο, προσκαλώντας κατοίκους και επισκέπτες να αλληλοεπιδράσουν με τα έργα που δημιουργήθηκαν σε άμεση σχέση με το νησί.

2 βίντεο από τη διαμονή  και την δημιουργία στο Βιτάλι:

οι 9 καλλιτέχνες είναι:

  Sergej Andreevski (Σκόπια), 

Ο Σέργεϊ Αντρέεβσκι γεννήθηκε το 1960 στα Σκόπια της Βόρειας Μακεδονίας, όπου ζει και δημιουργεί μέχρι σήμερα. Αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών των Σκοπίων το 1985, ενώ συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό με υποτροφίες από τη Γκαλερί Σύγχρονης Τέχνης της Ρώμης και την πόλη της Νυρεμβέργης. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 200 ομαδικές εκθέσεις στη χώρα του, στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και την Κίνα. Έχει τιμηθεί με πολλά εθνικά βραβεία και τα έργα του βρίσκονται σε κρατικές συλλογές και μουσεία σε όλο τον κόσμο, αλλά και σε ιδιωτικές συλλογές.

Anne Lise Broyer (Παρίσι),

Η Άννα-Λιζ Μπρουγιέ γεννήθηκε το 1975 κοντά στο Μακόν, Γαλλία, και ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Αποφοίτησε από την École Nationale Supérieure des Arts Décoratifs (ENSAD) και η ίδια έχει προσδιορίσει τη πρακτική της ως “φωτογραφική λογοτεχνία” — οπτικά έργα που εμπνέονται από κείμενα, συχνά ενσωματώνοντας σχέδιο με γραφίτη πάνω σε φωτογραφίες που στόχο έχουν να αποδώσουν συναισθήματα, παρά να καταγράψουν. Το έργο της Μπρουγιέ έχει εκτεθεί ευρέως στη Γαλλία, με εκθέσεις στο Château de Tours και στο Centre d’art contemporain de Pontmain. Το 2024 έλαβε το βραβείο Prix Niépce και το 2023 ήταν η πρώτη υποψήφια για την φωτογραφική κατοικία στο Musée de l’Armée.

 Stano Buban (Μπρατισλάβα), 

Ο Στάνο Μπουμπάν γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1961 στο Σετσόβτσε και σήμερα ζει και εργάζεται στην Μπρατισλάβα. Από το 1980 έως το 1986 σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπρατισλάβας, στο Τμήμα Μνημειακής Ζωγραφικής (με διδάσκοντες τον J. Kresil και την E. Lehotská). Από το 1995 εργάζεται ως δάσκαλος στην ίδια Ακαδημία. Το 2002, μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της διαδικασίας κατοχύρωσης τίτλου διδασκαλίας στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πράγας, διορίστηκε αναπληρωτής καθηγητής. Ο Μπουμπάν έχει παρουσιάσει έργα του σε πολλές εκθέσεις, τόσο στη Σλοβακία όσο και στο εξωτερικό. Τα έργα του περιλαμβάνονται σχεδόν σε όλες τις μεγάλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές της χώρας του.

Μαριάννα Κατζάρα (Τυνησία), 

Η Μαριάννα Κατζάρας γεννήθηκε στην Τυνησία και ζει εκεί. Αφού σπούδασε λογοτεχνία στη Σορβόνη, αφοσιώθηκε στη φωτογραφία. Η Κατζάρας έχει εκθέσει εκτενώς τόσο στην Τυνησία όσο και διεθνώς, με εκθέσεις σε Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Αίγυπτο και Ελλάδα. Σημαντικές εκθέσεις περιλαμβάνουν το Musée du Bardo (2019) και τη Galerie Le Violon Bleu (2018, 2020) στην Τυνησία, καθώς και το Institut des Cultures d’Islam στη Γαλλία (2018). Η Κατζάρας υπηρέτησε επίσης ως διευθύντρια της Biennale d’Art Méditerranéen στην Τυνησία (2010) και επιμελήθηκε εκθέσεις σε Ιταλία, Σαουδική Αραβία, Τυνησία και Αλγερία. Η συμβολή της στην τέχνη και τον πολιτισμό έχει αναγνωριστεί με το Grand Prix de la Ville de Tunis (2010), και τιμήθηκε με τον τίτλο Chevalier des Arts et des Lettres από την Γαλλική Δημοκρατία το 2011.

Μάρκος Χατζηπατέρας (Λονδίνο – Αθήνα),

Ο Μαρκ Χατζηπατέρας γεννήθηκε το 1953 στο Λονδίνο. Σπούδασε στη Σχολή Τέχνης Hammersmith, στη Σχολή Τέχνης Saint Martins στο Λονδίνο και απέκτησε το πτυχίο του στις Καλές Τέχνες από το Liverpool Polytechnic (τώρα Πανεπιστήμιο John Moores) το 1980. Από το 1982 έως το 2002, ο Χατζηπατέρας ζούσε και εργαζόταν στη Νέα Υόρκη, δημιουργώντας πολλές εγκαταστάσεις ειδικά διαμορφωμένες για ιδιωτικούς χώρους όπως γκαλερί, αλλά και δημόσιους χώρους στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 30 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πάνω από 100 ομαδικές εκθέσεις διεθνώς, σε χώρους όπως το Μουσείο Τέχνης του Κουίνς και το Cooper Union στη Νέα Υόρκη, καθώς και το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη και το Μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα. Τα έργα του ανήκουν σε πολλές σημαντικές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.

Νικόλα Πιγιανμάνοβ, Nikola Pijanmanov (Στρούμικα),

Ο Νικόλα Πιτζανμάνοβ γεννήθηκε το 1981 στην Στρουμίτσα, Βόρεια Μακεδονία, και ζει και εργάζεται εκεί. Είναι εικαστικός καλλιτέχνης και γλύπτης, του οποίου το έργο εκτείνεται στη ζωγραφική, γλυπτική, σχεδιασμό σκηνικών και κινηματογράφο. Είναι επίσης ενεργός στον χώρο του θεάτρου ως σκηνογράφος και συν-σκηνοθέτησε την ταινία μικρού μήκους “Thorn” (2022). Ο Πιτζανμάνοβ σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών των Σκοπίων υπό τον καθηγητή Ρούμπενς Κορούμπιν και έχει εκθέσει εκτενώς, τόσο στην πατρίδα του όσο και διεθνώς, με ατομικές εκθέσεις στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι και το Βελιγράδι. Έχει δημιουργήσει πολλές δημόσιες γλυπτές εγκαταστάσεις, όπως το “Δέντρο της Ζωής” και “Άτλας”, και έχει συμμετάσχει σε καλλιτεχνικές κατοικίες όπως η Cité Internationale des Arts στο Παρίσι.

 

  Gerlinde Pistner (Νυρεμβέργη), 

Η Γκερλίντε Πίστνερ γεννήθηκε το 1954 στο Σελλγκρίπεν της Γερμανίας. Ζει και δημιουργεί στη Νυρεμβέργη. Είναι εικαστική καλλιτέχνις γνωστή για τη δουλειά της στη χαρακτική και το σχέδιο, ιδίως στη λιθογραφία, ενώ επίσης δραστηριοποιείται σε πολυμεσικά και σχεδιαστικά έργα. Σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Νυρεμβέργης, όπου ήταν μαθήτρια του καθηγητή Phaler. Ανάμεσα στα σημαντικά έργα της συγκαταλέγεται η σειρά “Wald” (1999), τέσσερις έγχρωμες λιθογραφίες σε χαρτί Arches Bütten, που αντικατοπτρίζουν την εκλεπτυσμένη γραφιστική της ευαισθησία και τη σύνδεσή της με τη φύση. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στη Γερμανία και έργα της ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές.

 

Christina Rahme (Βηρυτός)

Η Χριστίνα Ραχμέ γεννήθηκε το 1966 στη Μπάαλμπεκ, Λίβανο. Απέκτησε τον Μάστερ της στη φωτογραφία από το Université Saint-Esprit de Kaslik (USEK). Η Ραχμέ δίδαξε φωτογραφία στο Λιβανέζικο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο (LAU), όπου συμμετείχε σε μαθήματα όπως το PHO 211. Το έργο της καλύπτει διάφορα φωτογραφικά πρότζεκτ εκτός από τη μόδα, όπως η αρχιτεκτονική, η φωτογραφία εσωτερικών χώρων και κοσμημάτων. Η Ραχμέ τονίζει τη σημασία της ομαδικής συνεργασίας στα πρότζεκτ της, η οποία συχνά περιλαμβάνει μοντέλα, μακιγιέρ, κομμωτές, βοηθούς, γραφίστες, πράκτορες και προσωπικό φωτισμού. Έχει δημιουργήσει το δικό της στούντιο και εξοπλισμό φωτογραφίας στο Λίβανο. Η συνεισφορά της στον τομέα της φωτογραφίας στο Λίβανο αναγνωρίζεται ευρέως.

και Carla Salem (Λονδίνο – Βηρυτός)

Το έργο της Carla Salem θεωρεί την αστάθεια που ασκεί το τοπικό της περιβάλλον ως έναυσμα για να εξερευνήσει την παροδικότητα μέσω της τέχνης. Ζει μεταξύ του Λιβάνου, της πατρίδας της, και της Ιαπωνίας. Οι πρώιμες αντιλήψεις της για τον πόλεμο, σε συνδυασμό με την εμπειρία των σεισμικών δονήσεων, διαμόρφωσαν την εκτίμησή της για την παρούσα στιγμή. Ως διεπιστημονική καλλιτέχνης, το έργο της δημιουργείται κυρίως στο νερό, χρησιμοποιώντας την μεταβλητότητά του ως έμπνευση και μέσο. Εκπαιδευμένη στις παραδοσιακές ιαπωνικές τεχνικές, η χειροποίητη κατασκευή χαρτιού βρίσκεται στο επίκεντρο της πρακτικής της Salem. Μιλάει πέντε γλώσσες και χρησιμοποιεί την καλλιγραφική αλληλεπίδραση στην εξερεύνηση της αλλαγής. Η διδακτορική της διατριβή, με τίτλο Αποσιώπηση (2012), εξηγούσε πώς τα ιδεογράμματα και τα φωνήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως ανεξάρτητα σχήματα για να εκφράσουν τις σιωπές μεταξύ των λέξεων.

Η πρωτοβουλία υλοποιείται από την Amalia Gardens ΑΜΚΕ , ιδρυτές της οποίας είναι οι αρχιτέκτονες και σχεδιαστές Χάρης Σαββίδης και Πέννυ Βαλσαμίδου. Το όνομα της εταιρείας αποτελεί φόρο τιμής στην Αμαλία Αθανασίου, την τελευταία κάτοικο του εγκαταλελειμμένου οικισμού Καλοκαιρινή, με στόχο την αναζωογόνηση του ως έναν νέο πυρήνα καλλιτεχνικής δημιουργικότητας. To Amalia Gardens Residency αποσκοπεί όχι μόνο στη προώθηση της εικαστικής δημιουργίας, αλλά και στο να προάγει έναν ουσιαστικό διαλόγο μεταξύ των καλλιτεχνών και της πολιτιστικής κληρονομιάς του νησιού.