Η πιο προφανής οπτική γωνία – και αυτή που έχει αφήσει διαχρονικά στην ιστορία την ταινία – είναι αυτή του τεχνικού πειράματος να μοιάζει ολόκληρη η «Θηλιά» σαν ένα μονοπλάνο, πράγμα αδύνατο για την εποχή αφού οι μπομπίνες του φιλμ διαρκούσαν μόλις 10 λεπτά. Ο Χίτσκοκ όμως ήθελε πάση θυσία να αποφύγει το μοντάζ όσο και να δώσει την αίσθηση του real time μέσα στον οποίο διαδραματίζεται όλη η ιστορία.
Το πέτυχε, κατασκευάζοντας στο στούντιο ένα ολόκληρο διαμέρισμα με τέτοιο τρόπο ώστε η κάμερα να κινείται ελεύθερα και να ακολουθεί τη δράση όπου κι αν αυτή διαδραματίζεται, ακόμη και μακριά από εκεί που βρίσκονται οι ήρωες ή εξελίσσεται ένας διάλογος. Κάθε αλλαγή μπομπίνας φιλμ γίνεται εμφανής αφού η κάμερα σταματά σε ένα έπιπλο ή σε ένα σακάκι – με το μαύρο στην οθόνη αλλάζει το φιλμ και η δράση συνεχίζεται εκεί που σταμάτησε. Η ατμόσφαιρα είναι κλειστοφοβική, ο περιορισμένος χώρος παγιδεύει τους ήρωες μέσα στον ίδιο τον ζωτικό τους χώρο, μια λιτά ενορχηστρωμένη αλληλουχία δράσεων δημιουργεί ένα μικρόκοσμο από ήχους, κινήσεις και εικόνες που μπλέκονται μεταξύ τους, καθώς ένα παιχνίδι γάτας και ποντικιού αρχίζει να διαβρώνει όλες τις θεωρίες περί του τέλειου εγκλήματος.
Η άλλη οπτική γωνία, διάσημη σχεδόν εξίσου με το «ψεύτικο μονοπλάνο» είναι αυτή μιας queer ταινίας με περισσότερους τρόπους από το γεγονός ότι έχει για ήρωες ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων. Πιο ξεκάθαρη στο θεατρικό, αλλά όχι και επιμελώς «κρυμμένη» στο φιλμ, η σχέση των δύο πρωταγωνιστών – δολοφόνων είναι ξεκάθαρα ερωτική – όσο είναι και μια σχέση εξουσίας ανάμεσα στον αλαζόνα και υπερόπτη Μπράντον και τον πιο ευαίσθητο, υποτακτικό Φίλιπ. Η ταινία ξεκινάει με ένα τρίο στην κορύφωση του και ολοκληρώνεται με ένα τρίο μετά από έναν οργασμό που δεν πήγε ακριβώς όπως περιμέναν τα μέλη του, παιχνίδι με το οποίο ο Χίτσκοκ διασκεδάζει πρωτίστως για ακόμη ένα επίπεδο που κρύβεται σε αυτό σαλόνι. Δεν είναι μόνο το πτώμα που αναπαύεται εν ειρήνη, κάτω από το πατέ και το λαχταριστά ψημένο κοτόπουλο, αλλά και μια σχέση που δεν μπορεί να πει το όνομα της στους θεατές. Είναι σαφές πως οι παρευρισκόμενοι γνωρίζουν τη σχέση των δύο αντρών, σχεδόν υποπτεύονται και την σεξουαλική ταυτότητα του μοναχικού καθηγητή τους, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τον θεατή. Ακόμη κι όταν σε ένα κάστινγκ που στο σημερινό Χόλιγουντ θα θεωρούνταν ο θρίαμβος της συμπερίληψης, ο Τζον Νταλ που υποδύεται τον Μπράντον ήταν γκέι και ο Φάρλεϊ Γκρέιντζερ bisexual όπως και ο Αρθουρ Λόρεντς που μετέφερε το θεατρικό στην κινηματογραφική του μορφή.
Η τρίτη οπτική γωνία είναι αυτή μιας ταινίας που πέρασαν τριάντα τουλάχιστον χρόνια για να μπορέσει να επαν-εκτιμηθεί. Χαμένες λόγω δικαιωμάτων, μερικές από τις σπουδαιότερες ταινίες του Aλφρεντ Χίτσκοκ (ανάμεσά τους και το «Vertigo», αλλά και ο «Ανθρωπος που Γνώριζε Πολλά» του 1956, ο «Μάρτυρας Εγκλήματος» και το «The Trouble with Harry») εμφανίστηκαν στο προσκήνιο ξανά το 1984, αυτόματα μεταμοντέρνα δημιουργήματα με το «Vertigo» να στέκει δικαιωματικά στην κορυφή, αλλά και τη «Θηλιά» να διατηρεί με αξιώσεις την τόλμη και το θράσος της δημιουργίας της. Και ας ήταν η μόνη από τις συνεργασίες του Τζέιμς Στιούαρτ με τον Aλφρεντ Χίτσκοκ που ο ηθοποιός δεν συγκαταλέγει στις αγαπημένες του (αφού κατά τον ίδιο ο Χίτσκοκ ασχολιόταν περισσότερο με την κάμερα παρά με τους ηθοποιούς του), αλλά και ο ίδιος ο Χίτσκοκ κατά ομολόγια του (στον Φρανσουά Τριφό αλλά και αργότερα μέσα στα χρόνια) πως αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να γίνει η «Θηλιά» αλλά αυτό δεν την κάνει παρά ένα μεγάλο λάθος.
Κάθε μια ταινία από αυτές τις ταινίες που τελικά βλέπεις – διαλέγοντας οπτική γωνία ανάλογα με τη διάθεση, την σινεφιλία ή ακόμη, την ηλικία σου ή και την ώρα της μέρας (!) – είναι απολαυστική. Ακόμη και αυτή που αναγνωρίζεις ότι εξαιτίας της τεχνικής της ακροβασίας χάνει σε δυναμική πεδίου βάθους.
