Θέρος-Ερος*
Το ελληνικό καλοκαίρι είναι στη συνείδηση πολλών από εμάς ο αλμυρός αέρας των Κυκλάδων, η μεσημεριανή ραστώνη, η άνευ όρων παράδοση στο μπλε του ουρανού και της θάλασσας, η παύση, η ανάπαυλα, η εποχή της ζαβολιάς.
Το επίθετο «θερινός» έρχεται να συνοδεύσει ουσιαστικά τα οποία αμέσως γίνονται «ουσιαστικότερα» μόνο και μόνο επειδή τα προσδιορίζει.
Τα θερινά σινεμά δεν αποτελούν εξαίρεση. Δεν είναι μόνο η μαγεία της έβδομης τέχνης κάτω από τον έναστρο ουρανό. Είναι η επιστροφή σε μια εποχή και εκδοχή του εαυτού όπου τα πιο απλά υλικά φτάνουν για να κάνουν θαύματα. Όσοι έχουμε ή είχαμε την τύχη να διαβούμε την είσοδο του σινέ «Αυλή» στην Χώρα της Άνδρου, εκόντες ή άκοντες, μπαίνουμε σ’ έναν χώρο μαγικό.
Σ’ έναν χώρο όπου σε πείσμα των καιρών η ποιότητα υπερέχει της ποσότητας, όπου ξανασυστηνόμαστε με την έννοια της ομορφιάς, όπου η μαζικότητα και η προχειρότητα δίνουν τη θέση τους στην αυθεντικότητα, όπου η Τέχνη γίνεται συλλογικό βίωμα, προσιτό όχι μόνο στους μυημένους αλλά και στους αμύητους.
Όσοι αγαπάμε την Χώρα για την ιστορία της, την μοναδική φυσιογνωμία της, την αρχοντιά της, τις τόσες σπουδαίες ιστορίες που έχουν να διηγηθούν τα εξαίσια κτήρια τής και τα γραφικά σοκάκια της, αξίζει να περάσουμε τις συμπληγάδες της Αγοράς, το συνονθύλευμα του αγοραίου, την καρικατούρα της «τουριστικής ανάπτυξης» ώστε να φτάσουμε στο σινέ «Αυλή».
Εκεί θα ξανασυναντηθούμε με τα λόγια του ποιητή: «Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες. Όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει. Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ».
*Ο τίτλος αποτελεί δάνειο από το ομότιτλο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1891), εξού και η διατήρηση της ορθογραφίας
Μαίρη Λεφάκη
φιλόλογος
