«Στην Άνδρο άρπαξαν το πανό, μα όχι τη φωνή». Του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ

Είναι αβάσταχτη η θλίψη για όσα συμβαίνουν στον πλανήτη. Οι εικόνες επιτείνουν δραματικά το παράλογο και μαζί την οργή για τη δόλια χρήση τους.

Στην πατρίδα τα πράγματα μοιάζουν με τρελή κωμωδία. Ένας πρόεδρος που μοιάζει να μην έχει απολύτως καμία συναίσθηση του θεσμικού του ρόλου. Ή, μάλλον, να ερμηνεύει απολύτως πιστά το ρόλο που του έγραψαν, σαν σε οπερέτα. Δηλώσεις προχθές εντελώς κομματικές, δηλώσεις έκπτωσης από το αξίωμα, που επιβεβαιώνουν συν τοις άλλοις πως οι πρόσφατες εκκλήσεις εκείνου που τον επέλεξε, για σοβαρότητα και συναίνεση στη λειτουργία των θεσμών, είναι άνευ περιεχομένου.

Στην Άνδρο τα όργανα έδωσαν κι αυτά προχθές τον δικό τους αγώνα, να τιμήσουν τον όρκο τους. Μα τι ακριβώς λέει αυτός ο όρκος; Το πανό πάντως έλεγε: “Στέγνωσαν τα δάκρυα κι έγιναν οργή. Η νέα γενιά δε σας συγχωρεί.” Γιατί το πήρε τόσο προσωπικά ο αξιωματικός του ΑΤ και άρπαξε το πανό που κρατούσαν δυο κοπέλες, κάνοντάς το πατσαβούρα; Αν ήταν μαθητής, θα δεχόταν έντονη επίπληξη, μπορεί και αποβολή.

Πάντως στα σχολεία θα διδάσκονται, λέει, από φέτος για τα fake news. Το νέο προβάλλεται από τα κομματικά έντυπα σαν σημαντική πρωτοβουλία του υπουργείου, μαζί με μια γενναία ελάττωση της ύλης. Όλα έτσι, αποσπασματικά. Υπό αυτές τις συνθήκες διδάσκοντες στο συγκεκριμένο μάθημα θα μπορούσαν να είναι κάλλιστα οι παράγοντες της γνωστής κομματικής ομάδας της αλήθειας.

Στην Πάτρα δυο νέoι, άδικα προσαχθέντες και προφυλακισμένοι σε πείσμα των πορισμάτων της Πυροσβεστικής, περιμένουν πότε θα ξυπνήσουν από τον λήθαργο οι δικαστές, για να επιστρέψουν στο σπίτι τους από τις φυλακές Αυλώνα (!!!).

Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν.

Όταν μπροστά στο φως της δημοσιότητας επιδεικνύονται ανερυθρίαστα τέτοιες συμπεριφορές, τα πράγματα στη σκιά είναι πολύ χειρότερα.

Δεν είναι λίγοι όσοι πονούν με την κοντόφθαλμη σπατάλη του κεφαλαίου του πολιτεύματος, που θυσιάζεται στα ιδιοτελή μικροπολιτικά παιχνίδια κυριαρχίας.

Οφείλουν ν’ αντέξουν, να ξορκίζουν με λόγο θεσμικό και νηφάλιο το παράλογο, τη θλίψη και τη βαθιά ανησυχία. Να μη βυθιστούν στη σιωπή.

Οι θεσμοί θέλουν θιασώτες και επίμονους υπερασπιστές. Αυτό είναι το πολύτιμο κέντρο. Όλοι οι άλλοι, οι κατά δήλωσή τους “κεντρώοι”, είναι στην καλύτερη περίπτωση οι “λαπάδες”, που έλεγε ο αγαπημένος μας δάσκαλος Βασίλης Ραφαηλίδης.