Το Σάββατο 15/11//25, στο Δημοτικό Θέατρο της Άνδρου, ένιωσα πως η κοινότητα μπορεί πραγματικά να γίνει μια μεγάλη, ζεστή αγκαλιά. Η εκδήλωση που οργανώθηκε από τον Σύλλογο Αιμοδοσίας Άνδρου και την Κινηματογραφική Λέσχη δεν ήταν απλώς μια προβολή ταινίας. Ήταν μια στιγμή όπου η τέχνη και η αλληλεγγύη συναντήθηκαν μέσα σε ένα κοινό βλέμμα προς το φως.
Κι αυτό το φως, απόψε, το είδα καθαρά στα μάτια των ανθρώπων γύρω μου. Η ταινία SUPER STORY MARKET, με τον ιδιαίτερο, σχεδόν ποιητικό σουρεαλισμό της, άνοιξε μια πύλη στο παράλογο της καθημερινότητας.
Μας θύμισε πως πίσω από κάθε μικρή ιστορία υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, ένας άνθρωπος με φόβους, ελπίδες, αντοχές και ρωγμές. Μας έκανε να χαμογελάσουμε, να συγκινηθούμε, να αναγνωρίσουμε κομμάτια του εαυτού μας σε σκηνές που έμοιαζαν ταυτόχρονα οικείες και ξένες.
Κι ακριβώς μετά από αυτή τη ματιά στην ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, η δειγματοληψία για νέες εγγραφές εθελοντών δοτών μυελού των οστών ήρθε σαν φυσική συνέχεια, σαν πράξη που λέει καταλαβαίνω, νιώθω, θέλω να βοηθήσω. Εκείνη τη στιγμή, κοιτάζοντας γύρω μου, αυτό που με συγκίνησε βαθιά ήταν η αισιοδοξία που διέκρινα στα μάτια των ανθρώπων. Μια αισιοδοξία αθόρυβη, που δεν ακυρώνει τον πόνο αλλά τον φωτίζει.
Έβλεπες στα πρόσωπα γύρω σου την ενσυναίσθηση, τη γνώση του τι σημαίνει να περιμένεις ένα καλό νέο, μια ευκαιρία, μια μικρή σωτηρία. Κι όμως, αυτή η ενσυναίσθηση δεν σκίαζε τη βραδιά αλλά αντίθετα, είχε καλυφθεί από μια πίστη πως μπορούμε, με μια απλή πράξη, να κάνουμε τη διαφορά. Απόψε καταλάβαμε όλοι πως η ζωή γίνεται μεγαλύτερη όταν τη μοιράζεσαι.
Ότι η κοινότητα δεν χτίζεται μόνο με λόγια, αλλά με βλέμματα που συναντιούνται και συμφωνούν σιωπηλά ότι είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλον. Και ίσως, κάπου ανάμεσα στις εικόνες της ταινίας και στη διαδικασία μιας δειγματοληψίας, να γράφτηκε πράγματι μια μικρή μεγάλη ιστορία. Μια ιστορία που μιλά για ανθρώπους που επέλεξαν, έστω και για λίγο, να γίνουν φως μέσα στο σκοτάδι κάποιου άλλου. Κι αυτό, από μόνο του, είναι ελπίδα.
Γιάννης Βαθυάς
