Η εκτέλεση όλων των σημερινών μορφών καλλιτεχνικής έκφρασης έχουν ως στόχο την εξέλιξη από τη μια δομή στην άλλη με απώτερο στόχο την απελευθέρωση από όλες τις σταθερές δομές.
Αυτό μπορεί να παρατηρηθεί σε αυτόματη γραφή, αφηρημένη ζωγραφική και γενικότερα σε όλες τις μορφές τέχνης ακόμη και στα μαθηματικά. Ωστόσο, η κοινωνία ακολουθεί την αντίθετη τάση, καταπιέζει την ατομικότητα και περιορίζει την προσωπική έκφραση γενικότερα. Ζούμε σε μια πιο υλιστική κοινωνία που παρουσιάζει την ψευδή ελευθερία του διαδικτύου και της προσωπικής δύναμης, ενώ ταυτόχρονα είμαστε λιγότερο σε επαφή με την εσωτερική μας φύση και την πνευματικότητα. Το παράδοξο είναι ότι έχουμε μια αύξηση της τεχνολογίας, μια αύξηση του νομοθετικού ελέγχου και της οικονομικής πολυπλοκότητας, αλλά ταυτόχρονα αισθανόμαστε λιγότερο ελεύθεροι να χρησιμοποιήσουμε τις αισθήσεις μας και να εκφράσουμε τα εσωτερικά μας συναισθήματα. Αυτή η έκθεση επιδιώκει να κατανοήσει αυτό το παράδοξο, μέσα από τα μάτια διαφορετικών καλλιτεχνών. Η έκθεση δεν έχει να κάνει με την αισθητική, αντ ‘ αυτού εξετάζει τις δομές που διαπερνούν τα στρώματα του κόσμου μας σήμερα, δημιουργώντας οικονομική κατάρρευση και κοινωνική ένταση με τη συγκέντρωση εξουσίας. Εξετάζει τι μπορεί να σημαίνει αν σπάσουμε τον λήθαργο που κυριαρχεί, απορρίπτοντας αυτή την πολιτιστική επιβολή.
