Την Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2020 στις 7 το πρωί, για ένα πρόβλημα υγείας του άντρα μου, του Νικολού Περτέση, αφού θερμομετρηθήκαμε, συμπληρώσαμε και υπογράψαμε το σχετικό με το covid-19 έγγραφο, μπήκαμε σε ιδιωτικὀ νοσοκομείο για τις προγραμματισμένες προεγχειρητικές εξετάσεις.
Δύο ώρες πήραν οι εξετάσεις του Νικολού, μέσα στη κλινική και τελευταίος ήταν ο έλεγχος ανίχνευσης αντιγόνου για cοvid-19 και για τους δυό μας, που κάναμε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο έξω από το νοσοκομείο, απ’ όπου φύγαμε, αφού δώσαμε τα τηλέφωνά μας για να μας ειδοποιήσουμε μόνο σε περίπτωση που βρισκόμασταν θετικοί, αλλιώς θα πηγαίναμε την άλλη μέρα στις 7, κανονικά, για την εγχείρηση.
Κατά τις οκτώ το βράδυ, ήρθε μήνυμα στο τηλέφωνο του Νικολού από τον γιατρό που θα τον χειρουργούσε, ότι η εγχείρηση αναβάλλεται για μετά δεκαπέντε μέρες. Και έπρεπε να πάρει τηλέφωνο πίσω ο Νικολός και να μάθουμε ότι αιτία της αναβολής της εγχείρησης ήταν ότι εγώ, μόνο εγώ, βρέθηκα θετική στον κορονοϊό.
Αυτό ήταν! Με μιας χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου, ο ουρανός μούρθε σφοντύλι, άστρα άρχισαν να γυρνάνε γύρω από το κεφάλι μου, μ’ έπιασε δύσπνοια και για λίγα λεπτά δεν άκουγα τίποτα.
Μόλις συνήλθα λίγο, άρχισα να ψάχνω γιατί νιώθω μια χαρά, που στο διάολο κόλλησα, τη δουλειά τη είχα σταματήσει ένα μήνα, τις θεατρικές πρόβες επίσης, επισκέψεις δεν πήγαινα, μόνο ένα μπάνιο μόνη στη θάλασσα έκανα και μετά σπίτι. Ούτε στη μάνα μου, ούτε στη Χαρίκλεια ή μήπως πήγα; Και πότε πήγα; Τη περασμένη ή τούτη τη βδομάδα; Άρχιζαν να με ζώνουν τα φίδια και άρχισα τα τηλέφωνα στις κόρες, στην αδελφή, στο σόι όλο και είναι και μεγάλο το άτιμο.
Πάνω στην ώρα ήρθε και ο γιος μου από τη δουλειά, τον έβαλα στο άλλο δωμάτιο, τον Νικολό τον έδιωξα σ’ άλλο σπίτι μόνο του και γω να περνάω απολυμαντικό όπου περνάω και πιάνω μέσα στο σπίτι.
Το βράδυ το πέρασα με τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι, μόνη μου παρέα ο φόβος που ήρθε και δεν έλεγε να φύγει, έτσι παχουλή που είμαι δεν θα τη γλυτώσω εύκολα, δεν θα ξαναδώ τα εγγόνια μου, ούτε τα παιδιά, ούτε κανέναν άλλον.
Το πρωί ήμουν ένα χάλι μαύρο, από την Άνδρο μου μήνυσαν να ξανακάνω τεστ σε ιδιωτικό εργαστήριο, σε λίγη ώρα ήρθαν δύο καλυμμένοι στ’ άσπρα και πήραν δείγμα, άντε πάλι αγωνία μέχρι να βγει το αποτέλεσμα και ω του θαύματος το αποτέλεσμα, το απόγευμα βγήκε αρνητικό!
Μεγάλη η ανακούφιση και η ελπίδα αλλά ο φόβος δεν έλεγε να φύγει, πάλι ξάπγρυπνη πέρασα το βράδυ, το πρωί μου μήνυσαν να ξανακάνω και τρίτο έλεγχο, άλλο εργαστήριο, άλλο κατοστάρικο, άλλο ντουέτο επίσκεψη, ίδια αγωνία και φόβος και όλο το πράγμα τελειώνει τη Παρασκευή το πρωί όταν και αυτό το τεστ βγαίνει αρνητικό.
Ένιωσα μία από τις πιο μεγάλες χαρές της ζωής μου και γι’ αυτό θέλω να τη πω δημόσια, αλλά νιώθω και πολύ θυμό γι’ αυτή τη περιπέτεια που πέρασα, γιατί το σκέφτομαι ψύχραιμα τώρα κι αναρωτιέμαι:
Γιατί στο νοσοκομείο να μην πρέπει να κάνω το τέστ πριν μπούμε μέσα και αφού βγει το αποτέλεσμα να μπούμε για τις εξετάσεις;
Γιατί να με αφήσουν μετά το τεστ να γυρνάω έξω για έναν καφέ στη πλατεία και στο δρόμο και γιατί να μην με ειδοποιήσουν προσωπικά στο τηλέφωνο μου για το δυσάρεστο αποτέλεσμα;
Γιατί να μπερδευτούν τα αποτελέσματα, να βγω εγώ θετική και ο πραγματικός θετικός να σκορπάει ως αρνητικός παντού τον ιό;
Το συμπέρασμα είναι ένα, η προστασία είναι θέμα προσωπικό και δεν πρέπει να την αφήνουμε στα χέρια τρίτων, με διπλή μάσκα και πολλή καθαριότητα θα περάσω τις υπόλοιπες μέρες που πρέπει στο νοσοκομείο και μετά στο σπίτι μέχρι να φτιάξουν λίγο τα πράγματα.
Θέλω να καθησυχάσω τους Ανδριώτες ότι είμαι μια χαρά, να ζητήσω συγνώμη από τη μάνα μου που δεν άφησα να το μάθει.
Να ευχαριστήσω τα ξαδέλφια μου που μ’αγαπούν σαν αδέλφια μου.
Και τέλος την Διευθύντρια του Κέντρου Υγείας Άνδρου, κα Λιαποπούλου
την κα Ιωάννα Αγράφα και την κα Μαριάντζελα Χαζάπη του Ε.Ο.Δ.Υ. Άνδρου
για την σωστή καθοδήγηση που έδωσαν σ’εμένα στην Αθήνα και στο σόι μου στην Άνδρο.
Βιβή Δανιόλου
