Απόλυτα sui generis, δικαιολογημένα τόσο αγαπημένη ώστε να γίνει cult, αυτή η ασπρόμαυρη ταινία του Τζιμ Τζάρμους παντρεύει τον κωμικό σουρεαλισμό με μια συγκινητική χαμηλότονη τρυφερότητα και κατορθώνει να κοιτάζει την καρδιά της Αμερικής ταυτόχρονα σαν ντόπιος αλλά και σαν outsider.Και κάπως έτσι μεταμορφώνει την πραγματικότητα στον τόπο και τον καμβά ενός στραπατσαρισμένου παραμυθιού που ξεχειλίζει από μελαγχολική χαρά και την αυθεντική ποίηση του καθημερινού, του μικροσκοπικού του παραμελημένου.
Με κάποιο τρόπο όλα τα δομικά στοιχεία του σινεμά του Τζιμ Τζάρμους βρίσκονται εδώ, μαζι με μια γερή δόση physical comedy και στρεβλού χιούμορ σε ένα φιλμ που παντρεύει τις πιο αταίριαστες επιρροές (από τους αδελφούς Μαρξ μέχρι το αμερικάνικο νουάρ) σε ένα μείγμα που αν ήταν παγωτό, θα είχε μια αληθινά απροσδόκητη γεύση και θα μας έκανε όλους να ουρλιάζουμε γι’ αυτό!
Η φωτογραφία του Ρόμπι Μίλερ να δίνει (υπέροχο) σώμα στις εικόνες και οι τρεις πρωταγωνιστές του φιλμ, Τζον Λούρι, Τομ Γουέιτς και Ρομπέρτο Μπενίνι μεταμορφώνονται σε εμβληματικούς ήρωες ενός κόσμου που δεν θα μπορούσε να υπάρχει δίχως αυτούς.
Το « Στην Παγίδα του Νόμου» μοιάζει να πατά σε μια ξεκάθαρα αμερικάνικη παράδοση στο φολκλόρ και την γοητεία του περιθωρίου, στους ρυθμούς των μπλουζ του νότου και στις ξεθωριασμένες ιστορίες του σινεμά, αλλά ήταν ξεκάθαρα κάτι καινούριο και απρόβλεπτο, και κάτι που μέσα στα χρόνια θα δημιουργούσε την δική του ιστορία, ρεύμα και μιμητές.
Μα ακόμη πιο σημαντικά, μια από εκείνες τις ταινίες που ακόμη κι αν είναι πλέον «κλασσικές» βλέπονται πάντα με την ίδια απόλαυση και κρατούν την φρεσκάδα τους όσα χρόνιά κι αν περάσουν.
