Το παράδειγμα του Στέλιου Σίδερη ακολούθησαν πολλοί συγχωριανοί, γρήγορα η Λειβάδιζα χωρίς κανένα αυτοκινητόδρομο ερήμωσε και ο τελευταίος μόνιμος κάτοικος Ανδρέας Κατσίκης πέθανε και θάφτηκε στο Γαύριο το 2005 με τελευταία επιθυμία τα κόκαλά του να πάνε στο χωριό του.
Φέτος όλοι θαύμασαν τον καινούριο σουβά έξω, το απαραίτητο αρμολόϊ μέσα ,μα την παράσταση έκλεψε ο καινούριος γυαλιστερός πολυέλαιος με τους 70 οικονομικούς λαμπτήρες που λάμπει κρεμασμένος από το ξύλινο ταβάνι και ανάβει μόνο μία μέρα τον χρόνο, τον δώρισε ο Μιλτιάδης Ίσαρης του Αναστασίου και τον παράγγειλε να έχει ένα γύρω όλους τους Αγίους που έχουν τα ονόματα της οικογένειας του.
Ο ίδιος έφυγε από το χωριό για το μέτωπο το 1940 και δεν ξαναγύρισε, έμεινε στην Αθήνα, δούλεψε σαν κηπουρός, παντρεύτηκε, πρόκοψε και έκανε μεγάλο φυτώριο στην Τατοΐου, έρχεται όμως κάθε χρόνο τέτοια μέρα εδώ κι’ όπως λέει η κόρη του “αυτό του δίνει δύναμη και αν θέλετε το πιστεύετε, τώρα πια ζει μόνο για ένα σκοπό: να έρθει του Αγίου Συμεών στην Λειβάδιζα”
Βαγγελακο μου εισαι μια οαση! μεσα στην γενικη μαυριλα μας βαζεις κατι τετοια και γεμιζει πινελιες το πρωινο!! να εισαι καλα ξαδελφε!
φιλια σε ολο το σοϊ!
[…] Λειβάδιζα πήγα πρώτη φορά 1η Σεπτεμβρίου του 2010 με την Ελένη Μωράκη, που τότε […]