Καλή Σαρακοστή και καλό στάδιο
Στον ακόλουθο σύνδεσμο, όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να διαβάσουν κάποια πράγματα σχετικά με τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού, από ιατροδικαστική – επιστημονική σκοπιά. :https://www.impantokratoros.gr/E11D85AD.el.aspx
Αφορμή για τη συγκεκριμένη ανάρτηση στάθηκε το φωτογραφικό υλικό και κάποια βίντεο από το καρναβάλι της Χώρας. Προσωπικά, δεν ανέβηκα καν να δω τη θεματολογία. Προτίμησα να κάνω πεζοπορία το μεσημεράκι. Ωστόσο, ένα από τα θέματα με έβαλε σε σκέψεις.
Σαφέστατα σέβομαι την ελευθερία των διπλανών μου να συμμετάσχουν και να ντυθούν ό,τι θέλουν. Δικαίωμά τους είναι. Όταν όμως η ελευθερία αυτή, η επιλογή αυτή, δεν αφορά κάποιο από τα πολλά θέματα της επικαιρότητας, αλλά αγγίζει συγκεκριμένα σχήματα (για παράδειγμα το μοναχικό σχήμα), θρησκευτικά σύμβολα, όπως αυτό του σταυρού – που τόσο έχει ζυμωθεί με την ελληνική ιστορία και παράδοση – και ακολούθως το θρησκευτικό συναίσθημα, όχι μόνο το δικό μου, αλλά πολλών από εμάς, τότε εκεί αλλάζει η οπτική πλευρά. Αν όχι ως θεολόγος, τουλάχιστον ως χριστιανή ορθόδοξη που παλεύω να είμαι, οφείλω να αντιδράσω.
Πόσες φορές δεν έχουμε επισκεφτεί κάποιο μοναστήρι σαν ολιγόωρη καταφυγή σε κάποια δύσκολη συγκυρία; Και μπροστά σε κάθε κίνδυνο και ανάγκη (που ολοένα και αυξάνονται στις μέρες μας) στο σημείο του σταυρού, νομίζω, ότι καταφεύγουμε. Αλλά ακόμα και τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής μας από τη γέννηση μέχρι και την κοίμηση, οι ευχές της εκκλησίας μεσω των ιερέων τα συνοδεύουν.
Συγχωρέστε με αν κάποιον από εσάς λύπησα με τα γραφόμενά μου. Θέλω να πω ότι όλα τα παραπάνω είναι σημαντικά βιώματα για πολλούς, αν όχι για όλους, και αντιμετωπίζονται με τον ανάλογο σεβασμό. Είναι οι πιο ιερές στιγμές μας και τα πιο ιερά σύμβολα με τα οποία ιστορικά και πνευματικά πορευόμαστε. Αλίμονο αν φτάσαμε στο σημείο να τα διακωμωδούμε με τον χειρότερο τρόπο.
Καλή σαρακοστή λοιπόν και κλείνω με το πάντα επίκαιρο και αρχαγγελικό: «Πρόσχωμεν! στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετά φόβου»
Ειρήνη Κιαγιά
Εχει απόλυτο δίκιο η κ.Κιαγιά στην αναφορά της για την αμφίεση αλλά και το θέμα κάποιας ομάδος καρναβαλιστών που αν μη τι άλλο προσβάλλει το θρησκευτικό συναίσθημα πολλών χριστιανών.
Ελεύθερη η εκφορά γνώμης,άποψης αλλά και σάτιρας αφού ευτυχώς σε δημοκρατία ζούμε.
Ομως την χρησιμοποιούμε και την ξεχειλώνουμε κατά το δοκούν.
Γιατί άλλο η σάτιρα προσώπων της εκκλησίας που είναι στην επικαιρότητα με την καταδικαστέα απ’όλους μας συμπεριφορά τους(ιερέων ή και λαικών) , άλλο η σατιρική προβολή θεμάτων της εκκλησίας που κατά καιρούς έχουν έξαρση δημοσιότητος και άλλο η προσβολή θρησκευτικών συμβόλων και θεσμών .Ο Χριστιανισμός και η Ορθοδοξία δεν περιμένουν από την κ.Κιαγιά ή κάποιους πιστούς να τους στηρίξουμε για να υπάρχουν. Θα είχαν διαλυθεί στα πρώτα χρόνια
των διωγμών και τον μετέπειτα καθημερινό ανηλεή πόλεμο που δέχονται από εκατοντάδες αιρέσεις.
Ομως ακόμα και η ατυχής ονοματοδοσία του group–που συνειρμικά παραπέμπει σε άλλου είδους καταστάσεις– δεν θα με λυπούσε τόσο, όσο η παρουσία του Τιμίου Σταυρού σαν ”εξάρτημα” της αμφίεσης και ακόμα χειρότερα όταν τοποθετείται στο κάτω μέρος του υποτιθέμενου “ράσου” .
Αν και η αμφίεση παραπέμπει σε μή ορθόδοξο μοναχισμό, παρ’όλ’αυτά και μόνο η ατυχής χρησιμοποίηση του ιερώτερου χριστιανικού συμβόλου από νέους καρναβαλιστές–προφανώς βαπτισμένους χριστιανούς–μαζί με απρεπείς χειρονομίες όπως λ.χ σε στιγμιότυπο παρωδίας άφεσης αμαρτιών,μου φέρνει στο μυαλό τη ρήση: ”Πάτερ,άφες αυτοίς,ου γαρ οίδασι τι ποιούσι” .
Μήπως οι συμπεριφορές του ”’ράσου”’ στην εποχή μας δίνει το δικαίωμα στους νέους να το διακωμωδούν όπως έκαναν στο καρναβάλι;;;
Υπάρχουν όρια στη σάτιρα. Θα τα κρίνουν τα δικαστήρια αν απαιτηθεί.