Video • Νέα

Οι γάτες, ο Γάλλος, ο Θεόφιλος Καΐρης και τα (α-)χρηστά ήθη : χρονικό μιας θλιβερής εμπειρίας

1 μήνα πριν
5 Comments

Οι γάτες, ο Γάλλος, ο Θεόφιλος Καΐρης και τα (α-)χρηστά ήθη : χρονικό μιας θλιβερής εμπειρίας

Ετυχε να περάσω κάποιους χειμωνιάτικους μήνες του 2020 και του 2024 στη Χώρα. Απόλαυσα τη θάλασσα, τα μονοπάτια και κυρίως  την ηρεμία των ανθρώπινων σχέσεων και  μιας καθημερινότητας άγνωστης τους καλοκαιρινούς μήνες του αναβρασμού. Έζησα όμως από κοντά  και τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες μέσα στις οποίες επιβιώνει (ή δεν επιβιώνει) ένας πληθυσμός που αποτελεί εδώ και αιώνες μέρος του οικοσυστήματος μας. Εννοώ τις γάτες της Χώρας.  Γατιά  συχνά υποσιτισμένα παρά τις προσπάθειες του δήμου και μιας χούφτας ανθρώπων που τα ταϊζουν εδώ κι εκεί ·  νεογέννητα  ή υπερήλικα  γατιά   που πεθαίνουν ελλείψει στέγασης· πλήθος γατιών με ρινοτραχειίτιδες,  με πυρετό, επεφυκίτιδες, ρινικά και οφθαλμικά προβλήματα.

Οι διεθνείς πρακτικές και το ελληνικό νομοθετικό πλαίσιο είναι γνωστά : o δήμος ή και ομάδες εθελοντών βρίσκουν χώρους στέγασης, σίτισης και φροντίδας στους οποίους οι αδέσποτες γάτες έχουν ελεύθερη πρόσβαση. Οι πρακτικές αυτές εφαρμόζονται όχι μόνον επειδή αυτό επιτάσσει ο καλώς εννοούμενος ανθρωπισμός αλλά και η λογική. Μ’ άλλα λόγια , δεν υπάρχει άλλη λύση εάν θέλουμε να ελέγχεται αποτελεσματικά ο πληθυσμός των αδέσποτων ζώων με στειρώσεις και να εφαρμόζονται οι κανόνες της υγιεινής χάρη στη φροντίδα που τους παρέχεται.

Τον Ιούλιο που μας πέρασε, φιλοξένησα ένα νεαρό Γάλλο, γιο συναδέλφου από το Παρίσι. Περπατώντας στα σοκάκια της Χώρας είδαμε την χάσκουσα αποθήκη που βρίσκεται στο πίσω μέρος του εγκαταλελειμμένου μουσείου Καΐρη, τη γεμάτη με μπάζα, σκουπίδια, ακαθαρσίες (ανθρώπων) και πεταμένα έπιπλα από τη γειτονιά.

 

Σκεφτήκαμε ότι αυτός θα ήταν ένας ιδανικός χώρος για να κοιμούνται οι γάτες της γειτονιάς όταν πιάνουν τα κρύα και για να ταϊζονται από τους εθελοντές.

Γάντια, σκούπες και φαράσια επιστρατεύτηκαν και πάνω από εφτά μεγάλες σακούλες σκουπιδιών κατέβηκαν στο Παραπόρτι μαζί με τα σπασμένα έπιπλα και τα μπάζα. Μια μεγάλη ντουλάπα μετατράπηκε με τη βοήθεια φιλόζωων Χωραϊτών σε κρεβάτι με « θέα ».

Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν με την αγορά πλαστικών δοχείων και μικρών χαλιών.

Θα αρκούσε ένας μόνο χώρος για να λυθεί το πρόβλημα των αδέσποτων ; Σίγουρα όχι. Kαι σ’ άλλες γειτονιές της Χώρας, «τυφλοί» δημόσιοι χώροι (ή και ιδιωτικοί , αν το επιθυμούν οι ιδιοκτήτες), μπορούν να μετατραπούν, με δωρεάν εθελοντική εργασία, σε χώρους στέγασης, εκ παραλλήλου με την προσπάθεια του Δήμου για αγορά ταΐστρων, ατομικών γατόσπιτων κλπ.

Τις μέρες που περάσαμε καθαρίζοντας τον χώρο κανείς δεν ήρθε από τα πέριξ να κουβεντιάσει μαζί μας ή να εκφράσει τις αντιρρήσεις του. Δυο μέρες ωστόσο αφότου ο χώρος είχε καθαριστεί, εμφανίστηκαν σχόλια στο γνωστό μέσο δικτύωσης· εκεί όπου συχνά πολλοί, χωρίς αιδώ και αυτοσυγκράτηση, επιτρέπουν στον εαυτό τους να γράφει το κοντό του και το μακρύ του.

Στη συνέχεια, το λουκέτο που βάλαμε στην πόρτα βρέθηκε σπασμένο, ό,τι είχαμε αγοράσει κλάπηκε και ένα κομμάτι ξύλο τοποθετήθηκε στο άνοιγμα της πόρτας για να φράξει το πέρασμα στον τετράποδο εχθρό.

Να’ ναι άραγε η μοίρα του χώρου και του ανθρώπου που έζησε σ’αυτόν ;  Του ανθρώπου που κυνηγήθηκε όσο κανένας άλλος για το πρωτοπόρο έργο του για τα ορφανά, για  τις ιδέες του που θεωρήθηκαν επικίνδυνες  από τις παγιωμένες αντιλήψεις  της εποχής περί  « χρηστών »  ηθών, του ανθρώπου που δικάστηκε και καταδικάστηκε από την πολιτική και την εκκλησιαστική εξουσία  ως ντεϊστής και πέθανε στη φυλακή ;

Υπάρχουν εκατοντάδες ξένοι εθελοντές στην Ελλάδα που φροντίζουν, μαζί με τους Έλληνες φιλόζωους, τα αδέσποτα. Είναι αυτοί που κάθε χρόνο σώζουν όσα σκυλιά και όσα γατιά μπορούν στέλνοντάς τα στις χώρες τους. Όπως και ο νεαρός φίλος από τη Γαλλία που γύρισε στο Παρίσι παίρνοντας μαζί του ένα μικρό γατάκι από τα Λειβάδια που σώθηκε από βέβαιο θάνατο.
Προχτές μου ζήτησε τα νέα του « καταφυγίου». Τι να του πω ;

Χρυσάνθη Αυλάμη

Στο βίντεο  ένα καταφύγιο για αδέσποτες γάτες στο Ντουμπρόβνικ

 

Cats, the Frenchman, Theofilos Kairis and (non-)good morals: chronicle of a sad experience
I happened to spend a few months of winter 2020 and 2024 in Chora. I enjoyed the sea, the paths and especially the tranquility of human relationships and a daily life unknown in the bustling summer months.
But I also experienced up close the extremely difficult conditions in which a population that has been part of our ecosystem for centuries lives or rather survives (or does not survive). I mean the local cats. Cats often poorly fed despite the efforts of the municipality and a handful of people who feed them here and there; newborn or too old cats dying for lack of shelter; multitudes of cats suffering from nasopharyngitis accompanied by fever, conjunctivitis, nasal and eye problems.
International practices and the Greek legislative framework are well known: the municipality or groups of volunteers find areas for shelter, feeding and care to which stray cats have free access. These practices are applied not only because well-intentioned humanitarian principles dictate it, but also for reasons of logic. In other words, there is no other solution if we want to effectively control the stray animal population with sterilizations and apply hygiene rules through the care provided to them.
Last July, I hosted a young Frenchman, the son of a Parisian colleague. Walking through the streets of Chora, we saw the sprawling warehouse behind the abandoned Kairis Museum, full of rubble, garbage, dirt (from people) and abandoned furniture from the neighborhood.
We thought it would be an ideal place for the neighborhood cats to sleep when they are cold and to be fed by the volunteers. Gloves, brooms and dustpans were mobilized and more than seven large garbage bags were deposited in Paraporti with broken furniture and rubble. A large wardrobe was transformed with the help of animal lovers from the Choraites into a bed with a “view”. The work was completed by the purchase of plastic containers and small rugs.
Would a single space be enough to solve the homeless problem? Definitely not. And in other neighborhoods of the country, “blind” public spaces (or even private, if the owners wish) can be transformed, thanks to free volunteer work, into living spaces, in parallel with the effort of the Municipality to purchase feeders, individual cat houses etc.
During the days we spent cleaning the place, no one from the neighborhood came to discuss with us or express their objections. However, two days after the site was emptied, comments appeared on the well-known networking site, where often, without shame or restraint, many allow themselves to write their short and long stories. Then the lock we had put on the door was found broken, everything we had bought stolen, and a piece of wood placed in the doorway to block the passage of the four-legged enemy.
Is this the fate of space and the man who lived there? Of the man who was hunted like no other for his pioneering work in favor of orphans, for his ideas deemed dangerous by the established notions of the time on the morality of “users”, of the man judged and condemned by the political and ecclesiastical authorities as a deist and died in prison?
There are hundreds of foreign volunteers in Greece who, together with Greek animal lovers, take care of stray animals. They are the ones who save as many dogs and cats as possible each year by sending them to their country. Like this young French friend who came back to Paris taking with him a little kitten from Les Prés saved from certain death.
Yesterday, he asked me for news of the “shelter”. What should I tell him?
Chrysanthi Avlami
—————————-
Les chats, le Français, Theofilos Kairis et les (non-)bonnes mœurs : chronique d’une triste expérience
Il m’est arrivé de passer quelques mois d’hiver 2020 et 2024 à Chora. J’ai apprécié la mer, les sentiers et surtout la tranquillité des relations humaines et un quotidien inconnu dans les mois d’effervescence estivale.
Mais j’ai aussi vécu de près les conditions extrêmement difficiles dans lesquelles vit ou plutôt survit (ou ne survit pas) une population qui fait partie de notre écosystème depuis des siècles. Je veux dire les chats du pays. Des chats souvent mal nourris malgré les efforts de la municipalité et une poignée de personnes qui les nourrissent ici et là ; des chats nouveau-nés ou trop âgés mourant faute d’abri ; des multitudes de chats atteints de rhinopharyngites accompagnées de fièvre, de conjonctivites, de problèmes nasaux et oculaires.
Les pratiques internationales et le cadre législatif grec sont bien connus : la municipalité ou encore des groupes de bénévoles trouvent des zones d’hébergement, d’alimentation et de soins auxquelles les chats errants ont libre accès. Ces pratiques sont appliquées non seulement parce que des principes humanitaires bien intentionnés le dictent, mais aussi pour des raisons de logique. Autrement dit, il n’y a pas d’autre solution si l’on veut contrôler efficacement la population d’animaux errants avec des stérilisations et appliquer des règles d’hygiène grâce aux soins qui leur sont prodigués.
En juillet dernier, j’ai accueilli un jeune Français, fils d’un collègue parisien. En parcourant les rues de Chora, nous avons vu l’entrepôt tentaculaire situé à l’arrière du musée Kairis abandonné, plein de décombres, d’ordures, de saleté (de personnes) et de meubles abandonnés du quartier.
Nous avons pensé que ce serait un endroit idéal pour que les chats du quartier dorment lorsqu’ils ont froid et soient nourris par les bénévoles. Des gants, des balais et des pelles à poussière ont été mobilisés et plus de sept grands sacs poubelles ont été déposés à Paraporti avec les meubles cassés et les décombres. Une grande armoire a été transformée avec l’aide des amoureux des animaux des Choraites en un lit avec “vue”. Les travaux ont été complétés par l’achat de contenants en plastique et de petits tapis.
Un seul espace suffirait-il à résoudre le problème des sans-abri ? Définitivement non. Et dans d’autres quartiers du pays, des espaces publics « aveugles » (ou même privés, si les propriétaires le souhaitent) peuvent être transformés, grâce au travail bénévole gratuit, en espaces d’habitation, parallèlement à l’effort de la Municipalité pour l’achat de mangeoires, de chats individuels. maisons etc
Durant les journées que nous avons passées à nettoyer les lieux, personne du quartier n’est venu discuter avec nous ou exprimer ses objections. Cependant, deux jours après que le site ait été vidé, des commentaires sont apparus sur le réseau de réseautage bien connu, où souvent, sans honte ni retenue, beaucoup se permettent d’écrire leurs histoires courtes et longues. Puis la serrure que nous avions posée sur la porte fut retrouvée cassée, tout ce que nous avions acheté volé, et un morceau de bois placé dans l’ouverture de la porte pour barrer le passage à l’ennemi à quatre pattes.
Est-ce le destin de l’espace et de l’homme qui y a vécu ? De l’homme qui fut pourchassé comme aucun autre pour son travail de pionnier en faveur des orphelins, pour ses idées jugées dangereuses par les notions établies de l’époque sur la morale des « usagers », de l’homme jugé et condamné par les autorités politiques et ecclésiastiques. en tant que déiste et est mort en prison ?
Il y a des centaines de volontaires étrangers en Grèce qui, avec les amoureux des animaux grecs, s’occupent des animaux errants. Ce sont eux qui sauvent chaque année autant de chiens et de chats que possible en les envoyant dans leur pays. Comme ce jeune ami français revenu à Paris emmenant avec lui un petit chaton des Prés sauvé d’une mort certaine.
Hier, il m’a demandé des nouvelles du “refuge”. Que dois-je lui dire ?
Chrysanthi Avlami

Διαβάστε επίσης

5 Σχόλια

  • Πολύ ωραία τα έγραψε η Χρυσάνθη ,άλλωστε είναι από τις πλέον κατάλληλες να μιλήσει για τον Καιρη,δυστυχώς απέχουμε πολύ από το να θεωρουμαστε πολιτισμένη χώρα

    Απάντηση

  • Είναι κρίμα να απογοητεύονται άνθρωποι που έχουν έρθει σε αυτόν τον τόπο με πρόθεση να βοηθήσουν. Αντί λοιπόν να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για αυτούς,που χωρίς να περιμένουν κάτι, προσφέρουν χρόνο και χρήμα για τα αδέσποτα τις Άνδρου εμείς σαμποτάρουμε αυτές τις ενέργειες. Τι πειράζει αντί για μια βρώμικη κλειστή αποθήκη να υπάρχει ένα περιποιημένος χωρίς για τις αδέσποτες γάτες; Αντί για τον βρώμικο πεζόδρομο να υπάρχουν χώροι που να υπάρχουν αμμοδοχείο που να καθαρίζονται; Τέλος πιστεύω ότι οι γάτες πρέπει να φροντίσουν και είναι απαραίτητες σε αυτήν την περιοχή γιατί αλλιώς θα μας φάνε τα ποντίκια.

    Απάντηση

  • Ο Γάλλος και οι γαλές.Και ένα ιστορικό σπίτι του Θεόφιλου Καιρη όπως το κατάντησαν, και δεν φταίνε γι’αυτό οι προαναφερόμενοι.

    Απάντηση

  • Η κυρία Αυλάμη, η οποία έχει δικο της σπίτι στη Χώρα και έρχεται πολύ συχνά στο νησί μας, για πολύ καιρό υπήρξε εθελόντρια κα είχε αναλάβει επίσης τη φροντιδα των αδέσποτων σκύλων στο χώρο που φιλοξενούνται.
    Έχει στειρώσει με δικά της έξοδα αρκετές γάτες της Χώρας και τις ταΐζει επίσης με δική της δαπάνη.
    Άξιοσημειωτο είναι στο κείμενο της μεταξύ άλλων, το ότι κανένας από τη γειτονιά δεν πήγε να της εκφράσει τις αντιρρησεις του, όταν το καθάριζε μαζί με τον Γάλλο επισκέπτη του νησιού μας, ο οποίος στις διακοπές του ασχολήθηκε με τις αδέσποτες γάτες μας.
    Όσο για το βίντεο από το Ντουμπρόβνικ εξαιρετικό. Στην Τήνο έχει γίνει κάτι ανάλογο.
    Επίσης αξιοσημείωτο στο σχόλιο του κ. Ξάνθου, η αναφορά του «οπως το καταντησαν», είμαι σίγουρη ότι ο κ. Ξανθός γνωρίζει πολύ καλά ποιος ευθύνεται για την «καταντια » του, μου κάνει εντύπωση λοιπόν ότι αναφέρεται μόνο στη μισή αλήθεια ενώ γνωρίζει και την άλλη μισή.
    Τελευταίοι επισκέπτες που υπέγραψαν στο βιβλίο επισκεπτών ήταν 30/8/19

    Απάντηση

  • Κυρία Αθηνά, δεν μου αρέσει να αναφέρεται το όνομά μου επί ματαίω, αδίκως και αβασίμως, ούτε να δίνονται παρερμηνείες και σκοπιμότητες σε απολύτως σαφή γραφόμενά μου ώστε να αναγκάζομαι να κάνω διάλογο μέσα κι από αυτό το blogg.Αναφέρθηκα σε χρόνο αόριστο και διαρκή, χωρίς χρονική αφετηρία έναρξης της “κατάντιας” της ιστορικής αυτής οικίας αλλά σαν λυπηρό αποτέλεσμα μέχρι σήμερα.Οι ευθύνες είναι διαρκείς και διαχρονικές και αναλογούν ανεξαιρέτως ανεξαιρέτως σε όσους διοίκησαν αυτό τον τόπο όσον αφορά και αυτό τον τομέα ιστορικής μνήμης και αναγνώρισης.Καμία μισή αλήθεια δεν είπα , ούτε απόκρυψα εν γνώσει μου την άλλη μισή όπως μου αποδιδετε.Αρχή μου είναι να λέω πάντα την αλήθεια και μόνο την αλήθεια , ως όρκος και στάση ζωής, για αυτό και δεν χάιδεψα ποτέ αυτιά , ούτε έδωσα ποτέ ψεύτικες υποσχέσεις, γι’αυτό άλλωστε δεν επιδίωξα , πλην ελαχίστων περιπτώσεων, να αποκτήσω την ιδιότητα του αιρετού ή του πολιτικού .Για την εν λόγω οικία ενθυμούμαι την ημέρα των εγκαινίων της ως οικία του Θ Καιρη όταν ο αείμνηστος Μ.Βάμβουκας, λόγω του περιορισμένου γνωστικού του πεδίου, αναφέρθηκε ότι εκεί γεννήθηκε αλλά και πέθανε ο δάσκαλος αυτός του Ανδριώτικου γένους.Ακολούθησε μια όλως ατυχής σαν σκέψη και σαν υλοποίηση απόφαση να μετατραπεί ,σε ψηφιακό μουσείο, αντί να γίνει ένα πλήρως επιπλωμένο με προσωπικά αντικείμενα , βιβλία κλπ και έπιπλα εποχής ,μουσείου Θεόφιλου Καιρη, δε συνεργασία με την Καιρειο Βιβλιοθήκη,εξοπλισμένο με σύγχρονα οπτικοακουστικά μέσα και διαδραστικούς πίνακες όπου θα το επισκέπτονταν σχολεία και θα συνέρρεε πλήθος κόσμου ετησίως ως σημείο αναφοράς για την Χώρα και την Άνδρο , με αντίτιμο ώστε να καλύπτονται τα έξοδά του.

    Απάντηση

Αφήστε ένα σχόλιο

Εγγραφείτε στο Ενημερωτικό Δελτίο μας

Εάν θέλετε να λαμβάνετε καθημερινά τα νέα μας καταχωρίστε το email σας στην παρακάτω φόρμα.
Διατηρούμε τα δεδομένα σας ιδιωτικά. Για περισσότερες πληροφορίες και ενημέρωση σχετικά με τα δικαιώματά σας διαβάστε την Πολιτική Απορρήτου μας.

Video της Ημέρας

Αρχείο

Βρείτε μας και στα Socia Media

© 2018 - 2023 | Ο Περίγυρος της Κινηματογραφικής Λέσχης της Άνδρου | Crafted by  Spirilio